Eindelijk weer een posthardcorealbum waar we met z’n allen écht naar uitkeken: het debuut van ‘supergroep’ L.S. Dunes. Want met de ritmesectie van Thursday (de beste band ooit), gitaristen van My Chemical Romance (Frank Iero) en Coheed & Cambria (Travis Stever) en een frontman als Anthony Green (Circa Survive, Saosin) kan het toch bijna niet mis gaan.

Gaat het ook niet. Sterker nog, Past Lives is gevarieerd, verrassend en nog beter dan wat we op basis van de eerste singles al dachten. Opener 2022 is een bewerking van Greens solotrack met dezelfde naam en de perfecte manier om een album vol nummers over politieke, maatschappelijke en persoonlijke onrusten in te luiden. In Antibodies schreeuwt Green de frustraties en angst letterlijk van zich af, in Grifter en Bombsquad is de band opvallend politiek (de Capitool-bestorming, godsdienstwaanzin), terwijl afsluiter Sleep Cult dan weer superpersoonlijk voelt (‘Sorry that I wish that I was dead’). Het vette is dat de invloeden van de afzonderlijke bandleden door het album heen goed hoorbaar zijn. In Bombsquad horen we het gitaargefreak van Iero, Permanent Rebellion is een klassieke posthardcoretrack waar de inbreng van de Thursday-leden niet te ontkennen valt en hoogtepunt Grey Veins laat Green excelleren, zowel vocaal als melodieus. Sowieso steelt de frontman de show op deze plaat: hij zingt, hij schreeuwt, hij gromt, hij gilt. Hij houdt de boel bij elkaar. Fantastisch album.