Bands zonder vocalist die niettemin luid en duidelijk uitdragen: ‘Dit is wat we doen, deal with it’ – België heeft zo’n band (Dans Dans), in Engeland hebben ze er ook een. ‘Moin are subtly but brilliantly reinventing rock music’, schreef Pitchfork over deze plaat. Het is precies wat het Londense trio doet. Maar het valt nog niet mee om te omschrijven hóe ze ‘t doen.

Hoewel het op Paste – hun tweede plaat – nergens hard of venijnig wordt, zou je de muzikale basis kunnen situeren in de hoek waar ooit de meer Spartaanse uithoeken van de post- en noiserock werden ingericht; denk aan Slint, Tortoise of Shellac. Maar Moin geeft er een volstrekt eigen draai aan. Dat zit ‘m vooral in het gebruik van unheimische vocal samples. Dat kunnen fragmenten uit, zo te horen, nogal onsmakelijke horrorfilms zijn (Yep Yep), maar ook een stem die steeds kalm maar nadrukkelijk zegt: ‘Hello? / Do you hear me? / Can you hear me? / You don’t know me / But I know you / I sure as fuck know you!’ In elk nummer zit in dat opzicht wel iets ongemakkelijks (het gelach in In A Tizzy, de vertraagde stem in Sink, het verslag van een serie telefoongesprekken in Hung Up). En ondertussen doen de drie muzikanten onverstoorbaar hun ding: kaal, groovy, soms jazzy, een enkele keer opvallend stekelig (in Knuckle), maar altijd raak. En hoe ze je, als nietsvermoedende luisteraar, het album binnenzuigen met het zinderende Foot Wrong is al helemaal onbetaalbaar. Minstens één keer proberen, dit.