Anno 2015 ziet de wereld er anders uit. Oberst heeft een ‘rape charge’ achter de rug, komt nog maar mondjesmaat met plaatwerk voor de dag en ontwikkelt zich al enige tijd niet meer noemenswaardig als songwriter. Tegen die achtergrond komt Desaparecidos ineens met een tweede album op de proppen. Voor Oberst misschien wel de juiste stap op het juiste moment. Want hoe opmerkelijk het ook is dat niet alleen de band maar ook het geluid van Desaparecidos na dertien jaar in het geheel niet is veranderd, al diegenen die door de steeds gezapiger Americana van Obersts recente solowerk in slaap waren gewiegd, worden met Payola hardhandig wakker geschud. Hier horen we een woedende punkzanger aan het werk die van leer trekt tegen alles: hypocrisie, seksisme, de muziekindustrie, het ‘systeem’… Soms naïef, soms right on the money, maar altijd oprecht en bevlogen. En met de tekstuele virtuositeit die we van Oberst gewend zijn. Muzikaal staat het allemaal als een huis. De band gaat tekeer alsof de wereld vanavond nog vergaat en wie weet is dat ook zo. Deze plaat hebben we dan toch mooi nog even meegepakt.