‘I’ll be back when it’s right.’ Vijf jaar na haar ravissante maar schuchtere debuut Shades stapt de Amerikaans-Canadese indie-singer-songwriter Vera Sola, dochter van Blues Brother Dan Aykroyd, resoluut in het voetlicht. Alsof ze met het tweede album Peacemaker haar rug recht, de misère afschudt en vrede sluit met zichzelf.
Het album laat zich het best alleen en in rust beluisteren. Sola’s stem heeft iets tijdloos en klassieks, een Bond-titelsong passend. Dankzij de doorwrochte trackvolgorde ontvouwt zich een trage western voor je geestesoog. Het verrast niet dat het album grotendeels in Nashville is opgenomen.‘I no longer clock the time.’ Ze trekt je achterop haar paard en vertrekt vlot maar stapvoets met het gedragen Bad Idea. Het nummer is de opmaat naar het al wat meer dwingende The Line, waarbij ze op voortjakkerende drums alsnog overgaat in draf. Hoewel Sola de teugels daarna lange tijd nog maar uiterst spaarzaam laat vieren, voel je onderhuids de aandrang tot galop. Maar de zweep komt pas tevoorschijn bij het met downstroke gitaar aanzwellende Blood Bond, waarvan de uiteindelijke escalatie je ruw terugsleurt naar het nu. Tijdens Instrument Of War knipperen we wat onwennig naar het daglicht. ‘Day is return to the looping of the line’ (The Line). Dat laatste hint, wat ons betreft, op een vervolg.
