Sinds 2000 vormt hij met Avey Tare (David Portner) de kern van Animal Collective, de freefolkgroep uit New York waarin hij drumt, zingt en eigenlijk alle instrumenten bespeelt die er toevallig voorhanden zijn. Solo doet hij niet anders. De hippiegeest is uit de fles zodra hij zijn eerste liedje inzet. Het koor en de slow handclaps komen uit de sampler, de synths zijn duister en suggereren een bad trip, maar de bloemen zijn echt. Take Pills, het tweede nummer, kleurt langzaam pastelkleurig. Beetje labiel, lijzig gezongen, repeterende ritmes, lamlendig geschudde tamboerijn – het is niet moeilijk om er een in LSD zwelgende commune bij voor te stellen. Daarna horen we, in de vreemde, vaak psychedelische en geestverruimende arrangementen en samenzang, echo’s van The Beach Boys en The Free Design. Het is zoetgevooisde sixtiespop – feel good modern toe-tapping pop, aldus de bio – maar veel te weird om als dusdanig herkend te worden. Na het akoestische Young Prayer (2004) is Person Pitch vooral het product van eindeloze loops en chants uit de sampler. Geknipt, geplakt en gestapeld in zijn woonkamer in Lissabon, waar Lennox sinds kort met vrouw en kind woont. Niks commune dus, maar een vrije geest met een koddig masker.