ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Op die in 2006 uitgebrachte cd/dvd stak ’s lands beste indiepopband van de laatste twintig jaar oud werk in een semi-akoestisch jasje. Nogal wat musici worden bedaagd als ze wat langer mee lopen in het popcircuit, maar die van Bettie Serveert – samen actief sinds het begin van de jaren negentig – gelukkig niet. Ze knallen erin. Niet constant, want ook nu zweert de Amsterdamse band bij muzikale diversiteit en enthousiasmerende dynamiek. Gitarist Peter Visser (46) kan zich weer een aantal keren ongebreideld uitleven en de een jaar oudere zangeres Carol van Dyk staat haar vrouwtje, ook in een hard rockend nummer als Deny All. Pharmacy Of Love biedt twee composities die nogal atypisch zijn in het inmiddels uitgebreide oeuvre van Bettie Serveert. The Pharmacy is Britse postpunk en klinkt alsof het gemaakt is door een samenwerkingsverband van Joy Division op speed en The Cure. Het bijna tien minuten in beslag nemende Calling kent een structuur zoals I Will Possess Your Heart van Death Cab For Cutie. Alvorens het begint, is er een lang en langdradig ambient-voorspel, dat klinkt als Sigur Rós met startproblemen. De krenten? De zwierige cover Mossie, dat onder de naam Previously Unreleased op het debuutalbum van Moss staat, is een fraaie ballade met gitaarimpulsen van Visser en Change4Me, met de waarheid-als-een-koe-zin ‘If you don’t love yourself, then how can someone else?’, is een subtiele topper in het repertoire van de Betties. Het deels lawaaierige What They Call Love had niet misstaan op Plays Venus In Furs And Other Velvet Underground Songs, de aan de Velvets gewijde coverplaat van Bettie Serveert uit 1998. Pharmacy Of Love heeft weliswaar niet de klasse van Palomine (1992) en Lamprey (1995), de twee topplaten van Bettie Serveert, maar is een uitstekend indierockalbum om een nieuw decennium mee te beginnen. RENÉ MEGENS