Een wollen trui. Als we het nieuwe album van Helado Negro in een ietwat verwassen metafoor kunnen vangen: een fijne, schapenwollen trui. Niet dat het productieproces volledig biologisch is: er zijn genoeg synthetische additieven gebruikt bij de totstandkoming. Dit is groovende synthesizerwol pur sang.
Het zijn eigenlijk maar kleine liedjes die Roberto Carlos Lange hier brengt. Ze gaan over klein geluk, zoals I Just Want To Wake Up With You of Wish You Could Be Here. En allemaal zitten ze vol spikkels, kleine details die door de muziek heen verweven zitten. Niet voor niets was de in 2016 overleden componiste Pauline Oliveros een invloed, en voor het door haar bedachte deep listening leent deze plaat zich als geen ander. De kleine wervelingen in Out There, het geglim van Echo Tricks Me, de haast fluisterende stem van Lange die alles aan elkaar verbindt – het is haute couture die aandacht vraagt én beloont, geen fast fashion. Behandel je het wel als zodanig, dan kan het lijken alsof het slechts dunne stofjes zijn die maar wat aanfladderen, maar dat is schijn. Half zo lang als voorganger Out There is Phasor een kort maar haarscherp gevormd album, dat naast eerder werk ook meesters van de subtiliteit als Kings Of Convenience terughaalt. Phasor toont niet alle geheimen na één luisterbeurt, maar dit is een plaat die men veilig op de groei kan kopen. Hij kan jaren mee.