Volker Bertelmann, of Hauschka zodra hij zich met muziek gaat bemoeien, wordt wel eens in het hoekje van de neoklassiek geduwd. Maar hij is wel wat breder en prikkelender dan dat. Wie hem ooit live heeft gezien achter de vleugel waarvan de snaren pingpongballetjes de hoogte in lanceerden, heeft wel een idee welke kant het bij hem op gaat.
De prepared piano, geestelijke erfenis van componist en dwarsdenker John Cage, staat nog steeds centraal in zijn muzikale denken. Maar die per definitie ontregelende (want niet goed bestuurbare) klanken krijgen ook hier weer gezelschap van uiterst smaakvolle elektronische interrupties. Zijn ervaringen met filmsoundtracks, meer in het bijzonder die van Im Westen Nicht Neues, komen hem ook heel goed van pas, zowel in het opbouwen van sfeer als in de toepassing van onbeschaamd sentimentele melodieën als het moment hem daarom vraagt. Zo enthousiast als bij de speels-springerige opener Diversity bleef ik helaas niet het hele album, maar heel veel scheelt het niet.