Nee, een Popmuzikale Gebeurtenis van Grote Importantie is een nieuwe Arcade Fire al lang niet meer. Das war einmal. Na diverse albums die onder hun eigen ambitie bezweken (alles na The Suburbs, zeg maar), een langdurig onvermogen om iets van de magie van het onovertroffen debuut Funeral te herscheppen plus, in 2022, een nogal schimmige MeToo-kwestie rondom frontman Win Butler – hij werd door meerdere vrouwen beticht van grensoverschrijdend gedrag, maar ontkende alles – was voor het Canadese collectief het momentum wel een beetje voorbij.
Ook in eindlijstjes vonden we ze nauwelijks meer terug en bij hun laatste Nederlandse passage (september 2022) was de Ziggo Dome nadrukkelijker halfleeg dan halfvol. Kortom, elke zwaarwegende noodzaak tot een nieuw album ontbrak, maar nu het er in de vorm van Pink Elephant toch ligt: is het wat?
Wel, het is in elk geval een behapbaar gebeuren: instrumentaal intro, zeven volwaardige songs en twee interludes van dik een minuut. ‘Ten new tracks of cinematic mystical punk’, noemen ze het zelf. Punk is het niet, filmisch en mystiek bij vlagen. Waarbij – spoiler alert – de vlam er pas écht in gaat bij het afsluitende, zeven minuten durende Stuck In My Head: een ‘ouderwetse’ Arcade Fire-banger met een spanningsboog van hier tot Montréal, eentje die langzaam opstijgt, steeds neurotischer wordt, dan even pauze neemt, zichzelf opnieuw lanceert, vol ongeduld de FOMO van de luisteraar aanwakkert (‘You’re missing the best part! / Get the fuck outta bed!’), nóg een keer gas geeft en dan voldaan naar de uitgang zweeft. Klassiekertje in wording, mits Arcade Fire nog wat toekomst gegund wordt.
Wat vooraf gaat: een extreem pompeuze ouverture die Open Your Heart Or Die Trying heet en klinkt alsof er minimaal een war of the planets gaat plaatsvinden. Dat valt vervolgens tegen: het kalm voortsjokkende titelnummer blijft opvallend aards, met z’n simpele gitaarakkoorden en Win Butlers Neil Young-timbre, waarmee hij vooral droefgeestige registers bespeelt en zichzelf lijkt weg te cijferen. ‘The way it all changed makes me wanna cry but / Take your mind off me.’ Het in zichzelf gekeerde wij-gevoel van voorganger WE ontbreekt sowieso op Pink Elephant: er wordt weer voorzichtig een ‘quest for life’ (hun woorden) ingezet en uit het raam gekeken.
Het bonkige shuffletje Year Of The Snake is ook geen hoogtepunt, maar daarna klaart de boel op. Circle Of Trust en Alien Nation leunen op vette, donkere electrobeats en pakken behoorlijk opzwepend uit, en Ride Or Die is een mooi liedje waarin alles juist heel klein blijft. Vóór de al genoemde apotheose is er dan nog even tijd voor een aarzelend dansje op I Love Her Shadow, een ogenschijnlijk romantisch nummer met een donkere ondertoon (‘I want to make new constellations / From your permanent scars’). Waar zitten we ondertussen, qua conclusie? Wel, de magie van de beginjaren ligt nog altijd buiten bereik, maar topzwaar is Pink Elephant in elk geval niet en de amusementswaarde ligt onverwacht hoog. Iets met, eh, win-win.
