Het is moeilijk om de popjournalistiek serieus te nemen wanneer men er dag in, dag uit artiesten als next big thing presenteert, om er vervolgens amper aandacht meer aan te schenken, ongeacht de kwaliteit van de muziek. Een mooi voorbeeld van zo’n artiest is Laura Mvula, die ikzelf in een concertverslag in 2013 omschreef als de ontdekking van het jaar, en vervolgens door de jaren heen bleef volgen – in mijn uppie, vermoed ik.

‘Voor zwarte artiesten is er een plafond, ze komen zelden verder dan de HMH’, zei een promotor van een grote platenmaatschappij ooit tegen me, en bij Mvula zie je dat duidelijk. Prachtige vrouw, prachtige, vernieuwende muziek, maar na de eerste vlaag van aandacht was de piek bereikt, de pers afgehaakt, het publiek foetsie. Enfin, Mvula zelf zal er lak aan hebben, want met Pink Noise heeft ze voor de derde keer op rij een potentieel album van het jaar gemaakt. En opnieuw vindt ze zichzelf opnieuw uit, ditmaal door te experimenteren met eighties-synthpop. Dat pakt fantastisch uit, want Mvula is een zangeres met een stem vol verwondering en levenslust, kwaliteiten die nodig zijn voor – en onderstreept worden door – de glossy productie van Pink Noise. In fonkelende prijsnummers als Safe Passage, Magical en Church Girl zingt Mvula de sterren van de hemel en klinkt ze echt volledig op haar plaats. Het geluk druipt van deze plaat.