album
indie
Razorlight

Planet Nowhere

V2
V2

Twintig jaar na hun debuutabum Up All Night is Razorlight weer terug in de oude bezetting. Ze waren succesvol met hun drie platen in de periode 2004-2008 en scoorden hits met onder meer America en In The Morning. Personeelswisselingen met frontman Johnny Borrell als vaste waarde en nog een album in 2018 (Olympus Sleeping) volgden, maar lang leek de Brits-Zweedse band op sterven na dood.

Het waakvlammetje werd een vuurtje en nu ziet hun vijfde plaat Planet Nowhere, geproduceerd door Youth, het daglicht. Trouw gebleven aan hun stijl klinken de nummers, die het midden houden tussen indiepop en postpunk, fris en puntig. De melodieën zijn pakkend en met de energie zit het ook wel goed, maar vernieuwend is het nergens. Soms doet de band even denken aan Jonathan Richman, iets waaraan Borrell refereert in Taylor Swift = US Soft Propaganda, een nummer dat overigens weinig van doen heeft met de wereldberoemde artieste.

Borrell neemt zichzelf op de hak in Dirty Luck, U Can Call Me en Cool People. Dat laatste nummer kan ook uitgelegd worden als aanklacht tegen de oppervlakkigheid van de muziekindustrie: ‘There are no cool people in this band / We hate those phoney motherfuckers.’ Tekstueel blijft het geheel echter nogal mager. Engagement is geen must, maar enige verdieping – noem het wijsheid die komt met de jaren – had geen kwaad gekund. Een driesterrenplaat.

deel dit artikel

Meer over:

Razorlight
album
Razorlight

Olympus Sleeping

album
Razorlight

Olympus Sleeping

album
RAZORLIGHT

Slipway Fires

album
RAZORLIGHT

Slipway Fires

album
RAZORLIGHT

Razorlight

album
RAZORLIGHT

Razorlight

album
RAZORLIGHT

Up All Night

album
RAZORLIGHT

Up All Night

Meest gelezen

MEEST RECENT

INLOGGEN