De (punky) energie van Marrs laatste werkgever The Cribs voert nadrukkelijk de boventoon op een plaat die ook regelmatig de romantiek van zijn onvolprezen eerste band ademt. Het stuwende Back In The Box zet de toon zonder meteen te imponeren en ook het daaropvolgende Easy Money is wellicht pakkend popmateriaal, maar nauwelijks beter dan het overigens niet onverdienstelijke vorige album. Maar dit is een plaat die uitgekiend is opgebouwd en per nummer aan kracht toeneemt. Niet toevallig gaat dat hand in hand met een toenemend aantal heerlijke Smiths-achtige gitaarlijntjes die liedjes als Candidate, The Trap en het vrij geweldige This Tension de nodige kwaliteitsimpulsen meegeven. Nee, Marr is nog altijd geen bijzondere zanger, ook al toont hij wederom aan op dat vlak nog steeds groeiende te zijn. Anders gezegd: had Morrissey hier gezongen, dan was Playland misschien wel kandidaat voor plaat van het jaar, nu eindigt ie ergens in de top 10, in ieder geval toch in die van RAYMOND ROTTEVEEL