Je hoort dat ze echt zijn, ontroerend en diep persoonlijk, die liedjes over zich ergens thuis voelen, de band onder broers, het ouderlijk huis verlaten, verdriet, ontgoochelen en met jezelf overhoop liggen. Cappelle legt zijn ziel bloot en heeft er in Vlaanderen zóveel succes mee dat hij zijn taak als bandlid van Roosbeef (tijdelijk) heeft stopgezet. Humo noemde hem al eens Bright Eyes in het Vlaams. Dat snijdt hout. Cappelle kent zichzelf goed, maar blijft ontroerend onzeker. ‘Ik maak niets af / Ik leef in ’t klad.’ Voorlopig durft niemand in Nederland de distributie van dit zeldzaam mooie album aan. Daar weet u wel raad mee, toch? WILLEM JONGENEELEN