‘Doe mij er nog maar eentje’, zeg ik tegen de recensiecoördinator, doelend op de zo goed als leeggegrabbelde bak met nog te bespreken albums. Wie had kunnen bevroeden dat ik uit het schamele restje de gouden Lingo-bal zou trekken?

Polished Minds, het derde album van de mij tot dusver onbekende Zwolse garagepunkers Magnetic Spacemen, is niets minder dan briljant. Het album bestaat ogenschijnlijk uit veel korte, explosieve UK Subs-achtige nummertjes. En dat klopt op zich ook. Maar er gebeurt steeds ongekend veel in die paar minuten.

Zo is het magistrale Never Change A Winning Team volledig opgehangen aan een repeterend soort misthoorn, terwijl de overige elementen daar gradueel aan worden toegevoegd. Ook Come On Over, van nog geen drie minuten, hangt aan een verrassende combinatie van een doordenderende rocktrein en een blije jangly gitaar.

Een van de (vele) andere hoogtepunten is Boneless – startend met opnieuw die jangle – dat steeds even gas terug neemt en vervolgens weer genadeloos doorjakkert, schijnbaar terloops allerlei nieuwe elementen in de mix smijtend. En als je dan verdwaasd in een hoek ligt bij te komen van wat je zojuist is overkomen, plant het waarlijk prachtige slotakkoord The Way It Is For Me Today met een trefzekere klap nog even een pikhouweel in je hart. Sodeju, wat is dit mooi. Ik geef me over.