Met haar coole, eigenzinnige uitstraling, een aantal fijne optredens (o.a. op Le Guess Who) en een handvol uitstekende albums als Cyrk, Mug Museum en het voor een Mercury Prize genomineerde Reward is Cate Le Bon langzaam maar zeker uitgegroeid tot een poster girl van de indierock. De titel van haar zesde album is dan ook nog eens buitengewoon veelbelovend. Pompeii lijkt een prachtige metafoor voor de (post)apocalyptische fase waarin de wereld momenteel verkeert.

Het album werd in vrijwel totale isolatie (op basgitaar) geschreven en opgenomen in Le Bons thuishaven Cardiff, slechts geholpen door co-producer Samur Khouja en met toevoeging van op afstand ingespeelde percussie en saxofoon. Kortom, alle voortekenen voor een hoogwaardige, relevante plaat zijn aanwezig – maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Pompeii de luisteraar niet echt naar de keel grijpt. Met de vervreemdende klanken van Dirt On The Bed opent het album veelbelovend, maar daarna slepen de nummers zich nogal moeizaam en eenvormig voort; het compositorische raffinement van toppers als Through The Mill (van Cyrk) en Are You With Me Now? (Mug Museum) wordt node gemist. Het is voor niemand een makkelijke tijd, en deze faux pas is zeker nog geen aanleiding om Le Bon meteen af te schrijven. Kom maar snel weer onder de mensen Cate, het zal je vast goed doen.