Tachtig is Leonard Cohen inmiddels en als iemand op die leeftijd en met zo’n oeuvre nog een plaat maakt is dat natuurlijk een cadeautje. Dat hij kras is voor zijn leeftijd wisten we al. Zijn concerten van de laatste jaren waren indrukwekkend en zijn vorige album Old Ideas . . .

Natuurlijk maakt de man het zichzelf op zijn leeftijd niet meer al te moeilijk. De muziek komt tegenwoordig volledig uit de pen van Patrick Leonard, eerder de producer van onder meer Madonna, Roger Waters en Elton John. En het tempo in zijn liedjes is aangenaam traag. Zelf zegt hij overigens dat dat niks met zijn leeftijd te maken heeft. ‘It’s not because I’m old, it’s not what dying does, I always liked it slow, slow is in my blood’, laat hij ons fijntjes weten in Slow, het openingsnummer van Popular Problems. Want de bewegingen mogen dan wat strammer zijn, de pen van de Canadese dichter is nog altijd scherp en elke tekst bevat wel een paar fijne oneliners. Een echte zanger was Cohen nooit, inmiddels is hij de vleesgeworden mompelpoes. Zijn stem is een octaaf lager dan in zijn jonge jaren. Melodieën en harmonieën worden gemaakt door de vrouwenkoortjes, ditmaal verzorgd door Charleen Carmon en Dana Glover. En dat is maar goed ook, want als hij een keer meezingt, zoals hier in Samson In New Orleans, dan loopt de boel al snel van de rails. Popular Problems start overtuigend met Slow en Almost Like The Blues. Daarna wordt de toon wat vrijblijvender. Sterk is echter Born In Chains, een lied dat Cohen al jaren had liggen, maar waarvan hij de tekst nooit helemaal naar zijn zin had gekregen. Samen met de gospel You Got Me Singing vormt het hier een mooie afsluiting van de plaat. JAN VAN DER PLAS