De onrustig voortstruikelende emo/indierock op No Can Dance (2004) is inmiddels getemd tot zeer afwisselende bijna-pop, waarbij de band aan de hand van een (akoestische) gitaartokkel of pianodeun geregeld de intimiteit opzoekt. Een verrassing op zich. Dat geldt ook voor de zangmelodieën, die een flinke impuls hebben gekregen. Mag je gerust catchy noemen. Er sluipen plots ongebruikelijke namen het referentiekader binnen. Zo klinkt het heerlijke Waiting To See You Fall (de single, toch?) bijna als Supergrass en kun je de koortjes in Point Of No Return en Smile niet anders dan Beatlesque noemen. Overigens lijken de pianoklanken in dat laatste nummer wel erg op die van John Lennons Imagine. Het zegt iets, maar nog lang niet alles over de grote verscheidenheid van deze plaat. Mono schakelt met een verbluffende vanzelfsprekend tussen klein, bombastisch, tegendraads, pakkend en eigenzinnig. Zo overtuigend (en veel doeltreffender dan voorheen) dat we de vormgeving van dit blad alleen maar klemmend kunnen verzoeken om een fraai kadertje rond deze jubelrecensie te spannen. RIENK WOPEREIS