Ik was een raar kind met rare vriendjes. Zo was een van mijn besties ontzettend into fantasy. Eens in de zoveel tijd kon je hem verkleed als trol tegenkomen in een Arnhemse trolley. Hij was dan onderweg naar een weiland in een dorp aan de andere kant van het land, om samen met andere neptrollen een nepbloederige fantasieoorlog te voeren tegen een nepleger van echt geile nep-elfjes.
Net als bij de andere trollen en elfjes speelde het fantasyelement een rol in alles wat mijn vriend in zijn leven had. Het beïnvloedde zijn spraak, zijn eten en ook zijn muzieksmaak. Zo luisterde hij alleen maar naar symfonische metal of naar Scandinavische folkzangeressen, zoals Ane Brun. Deze Noorse is inmiddels een van de grootste hofleveranciers van het genre dat ik feeënmuziek ben gaan noemen. Met haar kwetsbare, bibberende fluisterstem – alsof ze ieder moment kan worden besprongen door een boze trol – spreekt Brun een specifieke doelgroep aan. Deze doelgroep zal smullen van de zachte covers van onder meer Halo (Beyoncé) en Make You Feel My Love (Dylan) die ze op Portrayals zingt. Maar ben je geen tovenaar, orc of drakenrijder? Voel je geen tinteling bij de gedachte aan de zwoele lippen van Míriel of de wapperende manen van Legolas? Dan kun je waarschijnlijk ook niets met deze muziek.
