‘We used to dream, now we worry about dying,’ schreeuwen ze vertwijfeld in Young Hearts Spark Fire, en het lijkt het thema van al hun songs: teen angst, de twijfels van de adolescent, verloren onschuld, opgekropte gevoelens van mislukking en verlies, boos op alles en iedereen. Smells like teen spirit, zonder meer. Maar meer nog roept dit Post-Nothing bands als Hüsker Dü (hun punkier werk), Unwound en Fugazi (is dat Guy Picciotto in Heart Sweats?!) in herinnering, bands die we een jaar of vijftien, twintig geleden posthardcore zouden hebben genoemd. Toch klinkt Japandroids fris en urgent, alsof ze er geen seconde over nagedacht hebben. Gewoon even stoom afblazen. Alles in het rood, tot ze geen stem meer over hebben en de blaren op hun vingers staan. Een weldadige verrassing, dit Post-Nothing, en een dikke redactiehit. Snel op zoek naar voorgangers All Lies (2007) en Lullaby Death Jams (2008).