Het verhaal van de vier witte mannetjes. Op het vorige, met allerlei gastvocalisten ingekleurde album De Verkeerde Fout waren er nog drie bandleden over. Nu is er Potatato, een duoplaat van de elektronicapioniers Boris Van den Eynden en Noah Melis. Op een Amsterdams label, maar zonder de samenwerkingen, en dus ook zonder de vertrokken Arne Omloop. Het als persfoto aan OOR aanleveren van een familiefoto waarop de gezichten van zijn kinderen vervangen waren door die van Boris en Noah was zijn laatste wapenfeit.

Niet getreurd, de weinig droevig klinkende breakup-song Pomelo was de aanzet voor meer tracks, steeds beginnend met een P en eindigend op een O. Datgene waar Borokov Borokov voor staat (muziek waar ze zelf graag op dansen of charmant de nek op kunnen breken) is ongewijzigd. ‘Hoekige synthpop, krauttrock met een dubbelle t, no no wave of een polyfone paniekaanval.’ Hoe dan ook, Potatato klinkt ondanks de gelaagdheid en vervormde eigen vocalen nóg iets toegankelijker. Met wat fantasie zou de catchy track Peugeo zelfs dienst kunnen doen als opvolger van Rockit van Herbie Hancock uit 1983. Benieuwd wie er overblijft als Borokov Borokov een soloproject wordt.