Met Prehistoric Rhythm staat de band aan de vooravond van een nieuwe wereldreis. Een zeldzaam goed gekozen titel, want de muziek van My Baby appelleert aan een oergevoel. Ernaar luisteren en erop dansen genereert een trance-effect dat we eerder kennen van dj’s dan van rockbands. Natuurlijk borduurt de band voort op het geluid van de vorige plaat, maar er zijn ook duidelijk verschillen. In het gitaarspel van Johnston is de blues ditmaal wat minder prominent. En meer dan voorheen draait alles rond de vocalen van Cato van Dijck: dromerig, verleidend en bezwerend als een voodoo-priesteres. Waar aan Shamanaid nog liedjesstructuren ten grondslag lagen, is Prehistoric Rhythm meer een gevoel, een psychedelische trip. De melodielijnen zijn minder catchy, maar de grooves meeslepender dan ooit. Nuchter beschouwd is het album gevarieerder in structuur en rijker aan klanken. Nieuw zijn bijvoorbeeld de invloeden uit de folk en wereldmuziek. In Love Dance en Cosmic Radio gaan ze hand in hand met elektronica. Ancient Tribe is zelfs pure dance, met pulserende echo’s, opzwepende beats en prachtige drops. Make A Hundred is net zo dansbaar, maar heeft een aardse directheid die je in de dance juist niet tegenkomt, iets wat de band weer put uit de blues. Met die eigenzinnige combinatie van ingrediënten heeft My Baby de perfecte brug tussen rock en dance gemaakt.