‘You don’t have to worry, because we’re still the same band.’ Panic At The Disco – tegenwoordig zonder uitroepteken – maakt een grapje op openingsnummer We’re So Starving. De catchy emopop van A Fever You Can’t Sweat Out is voor een groot deel verdwenen. Oké, op single Nine . . .

Het is dan ook niet zo gek dat de hoorn- en strijkersessie van Pretty. Odd is opgenomen in de Abbey Road-studio. Al deze verandering leidt tot een toegankelijke plaat, die met She’s A Handsome Woman, The Green Gentleman, Nothern Downpour en het eerder genoemde Nine In The Afternoon enkele ijzersterke momenten kent. Niet meezingen is geen optie. Brendon Urie’s zang is een stuk beter – lees: minder irritant – geworden. Waar de nummers zoal over gaan? Over meisjes natuurlijk, en over liefde en het gebrek daaraan, en over eenzaamheid. Met een beetje goede wil kun je zinnen als ‘I’m out of my mind, throwing a line out to sea to see if I can catch a dream’ nog best poëtisch noemen ook. De eerste helft van Pretty. Odd vliegt voorbij, maar dan dient zich een probleempje aan: de plaat is te lang. Achteraan staan wat standaard rocknummers en een extreem lelijk countrydeuntje (Folkin’ Around). Gewoon na negen nummers op repeat drukken dus. Dancerock was nog niet eerder zo leuk.