ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Op Primrose Green valt dan ook zelden een lijn te trekken naar hedendaagse (freak-, anti-, psych-)indiefolkalbums. Van Morrisons Astral Weeks is een betere vergelijking. Of het werk van Nick Drake – vaak aangehaald, maar nooit geëvenaard door hippe tokkelaars. Ryley Walker haalt dat niveau wél. Hij omringt zich met veteranen uit de Chicago-jazzscene, zet een folkriedel in en laat de muziek zelf de koers bepalen. Sweet Satisfaction is hier een mooi voorbeeld van:wat begint met een vriendelijke tokkel moet even later met scheepstouwen, wegversperringen en drie verdovingskogels in de nek tot stilstand worden gebracht. Dat zien we uw geliefde indiefolkbaarden nog niet doen, beste lezer (we noemen geen namen, maar het zijn allemaal sukkels). Primrose Green is een pleidooi voor echtheid en zuiverheid. Een uit hart en nieren geknepen folkalbum van een rasmuzikant. Ryley Walker dus, niet te kloppen.