Het zijn gouden tijden voor fans van Social Distortion. Zomer vorig jaar was er een Greatest Hits en dit jaar moet het nieuwe studioalbum het levenslicht zien. Alsof dat nog niet genoeg is, geeft Epitaph een deel van de discografie van de ‘Rolling Stones van de punk’ opnieuw uit in . . .

In 1983 komt Mommy’s Little Monster uit, tot op de dag van vandaag een klassieker. Daarna gaat het bergafwaarts met frontman Mike Ness. Brent Liles (bas) en Derek O’Brien (drums) stappen uit de band en Ness raakt aan de drank en drugs. Een periode van ziekenhuis- en celbezoek volgt. Prison Bound (1988) laat een neerslachtige maar afgekickte zanger horen. Het album is een voorbode van de bluespunkrock die Social Distortion in latere periodes zo kenmerkte, combineert punkrock met klassieke Amerikaanse rock en is misschien wel het meest onderschatte album van de band.
Terwijl Social D inmiddels bij een majorlabel zit, brengt Timebomb in 1995 onder de naam Mainliner een verzameling b-kantjes van vóór Mommy’s Little Monster uit. Vooral de twee versies van 1945 (opgenomen in twee verschillende studio’s) hadden niet op een regulier album misstaan. Social Distortion klinkt op deze plaat als een echte LA-punkband: melodieus maar explosief. Dit is duidelijk het meest punkgerelateerde materiaal van een band die duidelijk nog aan het zoeken is. Wel is al duidelijk dat Ness verder kijkt dan de standaard punkthema’s. Ook een vroege versie van Under My Thumb heeft een plekje op deze rauwe plaat. Na drie albums op major Epic komt de band in 1998 terug bij Timebomb. Dat brengt Live At The Roxy uit, het enige livealbum van de band. Social Distortion bestaat dan uit leden van het eerste uur Mike Ness en gitarist Dennis Danell, bassist Brant Liles en Danzig-drummer Chuck Biscuits. De plaat laat een getergde Ness horen, die het om vrolijke nummers vragende publiek toebijt ‘sorry, we don’t do no happy songs.’ De band speelt een dwarsdoorsnee van het dan al omvangrijke oeuvre. Vooral de eerste albums zijn goed vertegenwoordigd in de setlist. Door de uitstekende productie laat Live At The Roxy prima horen wat Social D live kan.
Het zal zes jaar duren voor er een nieuwe plaat komt. In 2000 krijgt Dennis Danell een hersenbloeding en overlijdt. Ness brengt twee met country en blues doorspekte soloplaten uit (ook verkrijgbaar in een heruitgave). Als voorbode op het nieuwe album komt begin 2004 de dvd Live In Orange County uit. De band overtuigt het meest tijdens klassiekers als Mommy’s Little Monster en Don’t Drag Me Down. Zo goed als de live-cd is deze dvd niet. Ook de nogal artistieke manier van filmen, veel zwart-wit beelden en een soms expres slechte beeldkwaliteit, doet het optreden geen goed. Johnny Wickersham (US Bombs) heeft de plek van Danell ingenomen en Charlie Quintana is de nieuwe drummer. Sex, Love And Rock ‘N’ Roll (2004) is de meeste recente plaat van Social Distortion. Het album is opgedragen aan Danell en bevat het emotionele Don’t Take Me For Granted. Ondanks de dood van de gitarist is dit het meest positieve album van de band. Ness is inmiddels een getrouwd man met kinderen. Dit geluk probeert hij een plaats te geven. Op nummers als I Wasn’t Born To Follow en Winners And Losers klinkt de angst door om alles alsnog te verliezen. Sex, Love And Rock ‘N’ Roll laat een band horen die allesbehalve uitgeblust klinkt. Dat belooft wat voor de nieuwe plaat.