Samen stuiteren, zijn er nog gegadigden? Zet dan Pull The Rope op. De plaat begint met het gelijknamige titelnummer en er is bijna volledige garantie dat ’t lukt, want met die elastieken bas en aanstekelijke zanglijn kan het niet anders.
Het is inmiddels alweer het vijfde album van de Britse club rond Eno Williams en Max Grunhard, en het eerste na de bescheiden maar o zo aanstekelijke doorbraak Electricity. En een goede lijn moet je doortrekken. Waar eerdere platen nog wel eens een flinke snuf funk bevatten is het hier vooral dance en electro dat de klok slaat, maar dan wel die van de Britse slag. Perfect voor het aanstormende festivalseizoen, want daar gedijt simplistisch rasoptimisme zoals getoond in Got To Be Who U Are het best, in een bloedhete tent of teenwiegend in het gras.
Nee, voor Grote Inzichten hoeven we hier niet aan te kloppen, en het feit dat het gros van de liedjes de repetitie als belangrijk fundament gebruikt, maakt dat bij de bankluisteraar de verveling al snel toeslaat. Maar voor zo’n aanstekelijk synthlijntje als dat van Mama Say of een groove als in Political Incorrect vergeven we veel. Bovendien gaat deze plaat geheid de voedingsbodem zijn voor minstens één festivalherinnering van het soort dat een leven lang meegaat met iemand, ergens.
