Het was nogal onrustig in Londen het afgelopen jaar. Demonstraties, rellen, publieke onvrede. Afijn, u heeft de beelden ongetwijfeld gezien. De frustraties van met name jonge Britten wordt door The King Blues op We Are Fucking Anry perfect verwoord. ‘Students, workers and unemployed unite and rise out of the slum . . .

Op dit derde album is The King Blues poppiër dan ooit. En tegelijkertijd ook gevarieerder. Flarden dub, ska en zelfs reggae komen voorbij in wat het beste is te omschrijven als een moderne versie van de Buzzcocks. Maar dan met een unieke zanger. Want dat is Itch Fox onmiskenbaar. Zijn zangstijl houdt het midden tussen die van Jamie T en een Rastafari. Het zorgt ervoor dat The King Blues niet het zoveelste schreeuwende linkse punkbandje is. Punk & Poetry is een album van een ouder wordende jongere in een veranderende wereld. Of zoals Fox het zelf in opener Last Of The Dreamers zegt: ‘This is for the messed up kids bound like dynamite’. Hij heeft het natuurlijk over zichzelf.