Maar wie had verwacht dat Baroness met een zwartgallig album op de proppen zou komen, heeft het mis. Het vierde album puilt juist uit van de energie. Dat komt niet alleen door ouderwets catchy en door monsterriffs gedragen nummers als Morningstar en The Iron Bell, maar ook omdat zanger John Baisley (ook nu weer verantwoordelijk voor het prachtige artwork) en de zijnen ferm teruggrijpen naar het muzikale verleden. De band put rijkelijk uit eightieswave en hardrock. Zo klinkt in Shock Me en Try To Dissapear duidelijk de liefde voor Killing Joke, Bauhaus en de vroege Depeche Mode door en in het rijk georkestreerde Chlorine & Wine die voor Pink Floyd. Desperation Burns zou dan weer zo uit de jaren negentig kunnen komen en Fugue is zelfs een softrockerig instrumentaaltje. Maar alles klinkt strakker en urgenter dan ooit. Baroness is terug en dat is heel fijn.