ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Want op Push The Sky Away zijn Cave en consorten in grootse vorm, zelfs al gebeurt er muzikaal heel weinig. Maar wát er gebeurt is steevast raak en uitermate smaakvol: zoals The Bad Seeds in dienst van hun voorman spelen, speelt geen enkele band. Ondertussen trekt Cave alle registers open, in verhalen die hier en daar klinken als passages uit duistere streekromans (Water’s Edge, Jubilee Street), maar soms ook weinig meer lijken dan poëtische observaties van het kleine om hem heen (We No Who U R). Daarentegen is Mermaids gewoon een ode aan de zeemeermin (‘I believe in God / I believe in mermaids too’), komt in de koortsdroom Higgs Boson Blues zowel blueslegende Robert Johnson als, inderdaad, het Higgs-deeltje voorbij en kent Jubilee Street zelfs een vervolg met Finishing Jubilee Street, dat doodleuk opent met ‘I’d just finished writing Jubilee Street / I lay down on my bed and fell into a deep sleep’. En zo wemelt het van de wonderlijke details en vondsten, niet alleen tekstueel maar ook muzikaal: hoor hoe een simpel repetitief baslijntje aan Water’s Edge en We Real Cool een huiveringwekkend gevoel van naderende malheur meegeeft. Of hoe slechts een desolaat orgel, in het afsluitende titelnummer, een dosis beklemming neerzet die je de rillingen over de rug doet lopen. De rest mag u vooral zelf ontdekken, maar intussen zal het duidelijk zijn: de Grote Platen van 2013 beginnen binnen te druppelen. ERIK VAN DEN BERG