Want laten we elkaar geen mietje noemen: verder klinkt deze plaat zoals je van tevoren wist hoe die zou gaan klinken. Echt, er zitten nul verrassingen in de zeventien nummers. De kenmerkende kreun van Tim Armstrong die zijn vocalen in de microfoon spuwt, de af en toe opduikende skadeuntjes, de oudemannenwijsheden (‘Follow your instincts always, don’t ever doubt yourself’, dat werk) en de occasionele misser, het is allemaal net zo vertrouwd als het woord ‘skunx’ op het voorhoofd van Lars Frederiksen. Beste nummers, vraagt u? Nou, de titelsong is een ouderwetse meezinger, op skatrack Where I’m Going lijkt het zowaar of de band het oprecht naar z’n zin heeft en An Intimate Close Up Of A Street Punk Trouble Maker mag zich ook meten met de betere tracks op magnus opus …And Out Come The Wolves. Het middenstuk van Trouble Maker is weinig memorabel (zeg maar gerust saai), tegen het einde wordt het weer iets beter. Ach, ik had het bij die eerste zin moeten laten eigenlijk, daarmee wist u al wel genoeg. Toch?