Alleen die stemmige soundtracks voor tv-series (Les Revenants) en docu’s (Zidane), dat zie ik Jagger en co nog niet doen. Goed, Rave Tapes dus. ‘Mined from the same quarry as its predecessors’, onderstreept de meegestuurde bio het bovenstaande nog maar eens, dus al te revolutionaire zaken hoeven we andermaal niet te verwachten. Die staan er dan ook niet op, al is de op recente platen ontwikkelde hang naar elektronica weer wat verder uitgediept, waardoor Mogwai in een track als Remurdered ineens in Tangerine Dream-achtige sferen kan belanden. Nu waren die Duitsers ook geduchte leveranciers van spannende soundtracks, vooral in hun nadagen, dus de associatie is zo gek nog niet. Voor de rest is het op Rave Tapes – u zag ‘m een beetje aankomen – Mogwai by the book. Van prettig kabbelend tot woest uithalend (al is het venijn uit de beginjaren echt wel verdwenen), van zoet naar zuur en van warm pianobad tot dreigende gitaarstorm. Plus alles ertussenin. En soms getuigend van het besef dat alléén muziek misschien niet altijd genoeg is: in het wat pompeuze Blues Hour wordt schoorvoetend gezongen (al worden we van de terugkerende tekstregels ‘Going nowhere, no destination found’ wijzer noch vrolijker), The Lord Is Out Of Control verstopt de boodschap vooralsnog lafjes achter een vocoder en in het licht ongemakkelijke Repelish houdt ene Reverend Lee Cohen nog maar eens een betoog over verborgen Satanische boodschappen in popliedjes. Waarna we voorzichtig constateren dat dit achtste reguliere album van Mogwai zomaar eens de popgeschiedenis in zou kunnen gaan als, juist, het achtste reguliere album van Mogwai. ERIK VAN DEN BERG