Even peilen. In de Amerikaanse Rolling Stone werd Reflektor al in het rijtje geplaatst van ‘turning-point classics’ als U2’s Achtung Baby en Radioheads Kid A en op het schild gehesen als ‘a thrilling act of risk and renewal.’ De Engelse Q was nuchterder en terughoudender, evenals collega . . .

Waarbij het album zelf – niet voor niets een dubbelaar genaamd Reflektor – ook nog eens fungeert als zijn eigen spiegelbeeld. Disc 1 neigt naar euforisch, dansbaar en opgewekt. Disc 2, met zijn verwijzingen naar de tragische mythe van Orpheus en Eurydice, naar introvert en onheilspellend, hoewel je paradoxaal genoeg op de tweede plaat pas écht de hand van co-producer James Murphy (ex-LCD Soundsystem) herkent. Het neemt allemaal niet weg dat Reflektor baat zou hebben gehad bij wat kritische, eh, reflectie. Hij duurt te lang en dat geldt ook voor veel van de songs, met name die in het zes- en zevenminutensegment: Reflektor zelf, het op een druk carnavalsfeest verdwalende Here Comes The Night Time en bijna alle tracks van de tweede cd, van het theatrale Awful Sound tot het opnieuw propvolle Afterlife. Stuk voor stuk nummers die in essentie bijzonder sterk zijn (het op een LCD/New Order-pulse voortkloppende Porno moeten we in dat verband ook noemen), maar gemiddeld twee minuten te lang doorkachelen. Nee, dan maken bondige(r) songs als prijsnummer Joan Of Arc, de grandioze indierocker Normal Person en het bijna luchtig huppelende You Already Know meer kans op een toekomst als Arcade Fire-kraker. Al wordt juist in díe songs dan weer het avontuur gemeden en het old school Arcade Fire-gevoel omarmd. Zo is er altijd wat. Hoe dan ook, op Reflektor valt gigantisch veel te beleven en het laatste woord zal er nog niet over gezegd zijn. Precies, zomaar twee essentiële kenmerken van een klassieker-in-de-dop. ERIK VAN DEN BERG