Want dat kunnen ze, zoals plaatopener (en vooruitgestuurde single) 3WW meteen alweer bewijst: wat begint als een ingetogen mash-up van Teardrop van Massive Attack en The End van The Doors eindigt via een folky omweg en een paar progrockwaardige schijnbewegingen als een smaakvol duetje (met Wolf Alice-zangeres Ellie Rowsell). Of het ook klinkt als Alt-J doet er al bijna niet meer toe. Daarover gesproken: hoe Alt-J ook alweer klinkt (of beter: klónk), horen we eigenlijk alleen nog in het tweede nummer, In Cold Blood, niet voor niets een oud werkje dat kennelijk nu pas toonbaar werd geacht. Het voelt bijna als een anachronisme. Vanaf dat punt gaan de mannen verder met waar ze zo onnavolgbaar goed in zijn: nieuwe muzikale talen verzinnen, milde verwarring zaaien en vooral vindingrijke muziek maken, op dat al vaak gememoreerde snijvlak van indiepop, folk, elektronica, progrock, hiphop en ambient. Maar dan toch weer héél anders dan voorheen. Ditmaal is er bijvoorbeeld ruimte voor een cover-die-geen-cover-is (nou ja, een beetje dan) van House Of The Rising Sun. Horen is snappen. En wat te denken van het a-typische Hit Me Like That Snare, opgebouwd uit gelijke delen glamrock (denk: vroege Bowie), psychedelica en algehele extravagantie, met op het eind een herhaaldelijk gescandeerd ‘Fuck you, I’ll do what I wanna do’? In al z’n baldadigheid doet ‘t onwillekeurig denken aan Money (That’s What I Want) in de geschifte versie van one hit wonders The Flying Lizards. De grimmigheid duurt voort in het opnieuw bijna Massive Attack-achtige Deadcrush, vol geluidjes en stemmetjes op een sjokkend triphopritme, met Bee Gees-koortjes (!) als glijmiddel. Tegen het eind van het album gaat de rem erop: zowel Adeline, Last Year als Pleader zijn verstilde songs, al hebben ze elk een volstrekt eigen signatuur en zijn ze niet zo luchthartig als ze lijken. Probeer maar eens níet te huiveren bij dat spookachtige heksenkoortje dat Adeline uitzwaait. Of géén kippenvel te krijgen bij de aan Simon & Garfunkel rakende samenzang in Last Year. Al is slotakkoord Pleader gewoon een fraai georkestreerd, folky kunststukje zonder valkuilen. Want ook van onvermengde schoonheid hebben de heren verstand. Van coherentie op dit moment even wat minder, zo lijkt ‘t, want Relaxer schiet alle kanten op. Maar zolang dat op de altijd geraffineerde Alt-J-manier gebeurt, is er geen reden tot zorg. Knappe plaat, opnieuw.