In feite dus geen grote verandering sinds World Painted Blood, het gelauwerde vorige album. Toch vertoont Slayer her en der wel wat metaalmoeheid. When The Stillness Comes is een niet helemaal geslaagde poging tot ballad, alhoewel Araya wel laat zien dat hij vocaal nog steeds kan groeien. Chasing Death (over alcoholisme, dat de dood van Hanneman betekende) en Implode zijn wel goeie doorstampers, maar lopen niet over van vernieuwing. Daar tactisch tegenover staat Piano Wire (het laatste nummer van Hanneman), een slepende song over, hoe kan het ook anders, de Tweede Wereldoorlog. En ook Atrocity Vendor en You Against You zijn lekkere venijnige nummers waar gitarist Kerry King met een vlijmscherpe cirkelzaag doorheen jakkert. Het grootste gemis aan Repentless is niet de brute kracht; die heeft Slayer als geen ander, en bovendien beter geconserveerd dan de andere drie van de Big Four. Nee, wat Repentless mist zijn de geniaal gekke kat-en-muis-spelletjes tussen King en Hanneman. Het spel van Holt is wat droger en conservatiever, waardoor het elfde studioalbum zeer degelijk klinkt, maar nergens echt uit de bocht vliegt. Maar hoe erg Lombardo en Hanneman ook gemist worden, de angst dat Slayer het verlies niet te boven zou komen, mag naar het rijk der fabelen worden verwezen. Repentless is een meer dan volwaardig Slayer-album.