Om met het goede nieuws te beginnen: net als in Paradiso is er op Weather Diaries geen plek voor de suffe, stonede Amerikaanse rockinvloeden die de laatste Ride-platen Carnival Of Light (1994) en Tarantula (1996) zo lelijk lieten contrasteren met eerder werk. En net als in Amsterdam eist Bell op fabuleuze wijze de hoofdrol op. Het kwikzilveren Cure-lijntje dat gracieus door Lannoy Point danst, de schimmige en psychedelische gitaren die in het titelnummer The Verve in herinnering roepen, het zorgvuldig opgebouwde geluidsdecor van Cali (nu al een shoegaze-classic) – Bell behoort onmiskenbaar tot de besten van z’n generatie. Maar hij kan niet alles eigenhandig redden. Zo kom je met rocker Charm Assault en zwever Home Is A Feeling ook wat gemakzuchtige liedjes tegen en lijken de teksten nog altijd vooral geschreven om de ijle engelenzang van Mark Gardener en Bell zo fraai mogelijk te laten samensmelten. Het eerste Ride-album in twintig jaar kunnen we desondanks als een geslaagde comeback bestempelen ja, maar uiteindelijk toch vooral van een geweldige gitarist.