Ooit was hij de sensatie met zijn Hiphop Orkest. Kyteman was toen zijn strijdnaam, de Popprijs en talloze triomfen op podia in binnen- en buitenland waren zijn deel. Dat orkest heeft Colin Benders al jaren geleden opgedoekt en nu omringt hij zich met omvangrijke modulaire synthesizersystemen.

Net als zijn orkestprojecten speelt zich dat vooral live af. Zo heel veel verschil maakt het nou ook weer niet: met je rug naar het publiek een twintig- tot vijftigkoppig orkest leiden of in een dito positie – zodat het publiek mooi de blik heeft op die waaier aan knopjes en kabels – voor zulke berucht onvoorspelbare systemen. Vooral die onvoorspelbaarheid maakt ’t live zo’n belevenis, naast volume en bassen natuurlijk. Verder bracht Benders zijn verrichtingen en vorderingen vooral via streams de wereld in, maar hier is dan toch weer een plaat. ‘Stromen’ is ook een mooie metafoor voor zijn lange stukken, vaak ter plekke bijgestuurd dan wel aan effecten of andere fysieke handelingen blootgesteld. Dat maakt de luisterervaring soms wat problematisch. Kort gezegd: soms dreunt, droont of beukt Benders net even te lang door – tien tot 22 minuten, in dit geval. Misschien had hij er meer nummers, gestructureerde composities van moeten maken. Maar het heeft ook wel weer wat, zo compromisloos de processen laten ontvouwen. En op zijn best is het resultaat wel zo meeslepend, fysiek bijna, dat je ook thuis op je bank van de sokken geblazen wordt.