Een grote groep mensen twijfelde aan de oprechtheid van het drietal uit Londen, maar een nog grotere groep mensen wuifde dat als bijzaak weg. Het is, zacht uitgedrukt, verwarrend. Mis ik iets? Is White Lies stiekem een fantastische band en ben ik te dom om het te zien? Live is het indrukwekkend wat de jongelingen laten zien en Death was een fantastisch nummer, maar daar houdt het wel zo’n beetje op. Op Ritual regeert de holle retoriek, wederom. Bijzonder hoe bassist/tekstschrijver Charles Cave alle kracht uit het woord love weet te zuigen met zijn ergerniswekkende taalgebruik. Alsof ‘If I’m guilty of anything, it’s loving you too much’ uit Bad Love nog niet erg genoeg is, begint het volgende nummer Come Down ook nog met de frase ‘Felt love last night for the first time in a long time’. Nee, White Lies doet geen noemenswaardige moeite om het cliché verrassend te benaderen en zo een ander aanzien te geven. Muzikaal weet de band hier en daar wel onverwacht uit de hoek te komen. Elektronische beats, soundscapes en zangharmonieën zijn aan het palet toegevoegd. Zo horen we in Peace & Quiet en de brug van Come Down samenzang à la (maar lang niet zo goed en intens als) Yeasayer. Ritual is in zijn geheel wat losser dan zijn voorganger, maar de grootheidswaanzin is er niet minder om. Eerste single Bigger Than Us is de nieuwe Death: hoog tempo, groots refrein, dramatische tekst. Treffender had Cave het niet kunnen verwoorden: White Lies doet zich bigger voor dan ze ooit zullen zijn. TOM SPRINGVELD