Je bent fan van Kensington? Lees niet verder, gewoon kopen, dit Rivals. Je favoriete band delivers. Sceptisch of uitgesproken Kensington-hater? Laten we eens van gedachten wisselen over de grootste rockband van Nederland. Want ja, na het onbevangen debuut Borders – Britse postpunk meets Amerikaanse emorock – ging het snel met . . .

Tuurlijk was er een beetje aan de bandsound gesleuteld – woorden als midtempo, meeslepend, refreinen, feelgood en galm stonden ongetwijfeld op het lijstje van de a&r-manager van dienst. Maar hebben we U2, Kings Of Leon, Coldplay, Keane en Snow Patrol niet precies dezelfde route zien afleggen? Niets treuriger dan een stadionband zonder publiek (herinnert iemand zich Mona nog?), maar Kensington werkt, want Kensington heeft tunes. Home Again en We Are The Young kennen we allemaal. Niet de meest spannende composities, maar op zijn minst goedgeschreven popsongs. Dat geldt ook voor Streets en All For Nothing van Rivals. Frontman Eloi Youssef is wat zwaarder gaan zingen – in Streets doet hij zelfs aan Bruce Springsteen denken – en het gemiddelde tempo van de plaat ligt lager dan op Vultures. Rivals barst uit zijn voegen van de meebrulrefreinen, bijbehorende oohoo-koortjes, bombastische geluidstapijten en makkelijk weghappende melodieën. Te makkelijk vaak, Kensington moet ervoor waken dat het niet te formulematig wordt. Het met Afroritmes opgesierde Done With It is een verademing tussen veel voorspelbare stadionrocksongs. Rivals bevat genoeg munitie voor weer een rondje festivals en uitverkochte zalen, maar om het land definitief knock-out te slaan, moet Kensington de volgende keer creatief aan de bak. Achtung baby! JOHN DENEKAMP