Maar dat gaat niet over dit album. Hij heeft het over de nieuwe langspeler van The Nitwitz, die bewijst dat rock & roll leeft. De titel Rock & Roll Is Dead is dan ook een goed voorbeeld van slechte Zweedse humor.

The Hellacopters zijn jaren geleden al het garagegruis ontstegen en dwalen nog verder af door een hoge vlucht te nemen naar de jaren zestig. Dat deed Andersson vorig jaar al gewiekst met The Solution. Die trip draaide – vooral dankzij de vocalen van Scott Morgan – uit op een geweldige soulplaat. De veelal op sixtiesbeat geënte nummers waarmee rock & roll nu dood wordt verklaard, hebben ook een soul-tic. Maar Andersson is geen Morgan, zijn cleane zang mist hier vooral de bezieling van de oude meester. Of die van Daltrey en Jagger, want ook The Who en de Stones komen regelmatig langsscheren. De Zweden zijn dus nog dichter bij de oerbron beland. Jammer dat ze onderweg aan pure opwinding hebben verloren. Dankzij een stel pakkende nummers en felle leadgitaren zullen ze weinig passagiers verliezen. Toch lijken The Hellacopters hun laatste restje brandstof te verbruiken, alvorens netjes te crashen. We springen nog niet van boord, maar hebben de parachute al om. LUCKY ROTTERDAM