Door de titel en de mierzoete albumcover – een huilend roze hart tegen een helblauwe achtergrond – is het makkelijk te veronderstellen dat Grian Chatten en zijn mannen met Romance voor een softere afslag kozen. Maar bij Fontaines D.C. grijp je met vooronderstellingen doorgaans mis. De donkere, bombastische titeltrack zet de daadwerkelijke toon van hun vierde album: ‘Maybe romance is a place for me and you’, maar dan wel eentje met een paar dodelijke schroeven in je hoofd.

De voormalige postpunkers zaaiden als eerste levensteken van Romance – geproduceerd door James Ford (Arctic Monkeys, Blur, Gorillaz) – verwarring met beelden waarin hun frontman in een neongroene nineties-skate-outfit en toegetakeld gezicht een zwijntje knuffelt. Say what? ‘I’m the pig on the Chinese calendar’, verklaart ijsbreker Starburster, dat met z’n paniekerige gehijg welhaast letterlijk je strot dichtknijpt en een volledig nieuwe richting markeert.

Het refreinloze en voortrazende bijna-rapnummer is de opmaat naar de immer voortschrijdende afknelling van de navelstreng tussen Fontaines D.C. en geboortegrond Ierland, met in het verlengde daarvan hun ambitie de rest van wereld aan zich te onderwerpen.

Dat er op Romance naast donkerte (vijf tracks spelen zich ’s nachts af) ook ruimte is voor licht en hartstocht onderstreept Chatten zelf. Hij put hoop uit de wederzijdse liefdesvonken die in deze deerniswekkende wereld onverstoorbaar blijven overslaan. Mogelijk hebben de verontwaardigde iteraties van hun vorige albums daarom goeddeels plaatsgemaakt voor een zekere melancholieke broosheid die we ook al hoorden op Chattens solodebuut Chaos For The Fly.

Hoewel de hartstocht uiteindelijk altijd voorwaardelijk blijkt (‘I made a promise and I killed it’), klinkt Fontaines D.C. op Romance lieflijker (we horen strijkers), melodieuzer en toegankelijker dan ooit. Soms zelfs opgewekt – enkele oorwormen incluis – maar nooit makkelijk en altijd gedragen door het lome fundament van Tom Coll (drums) en Conor Deegan III (bas).

Zet Romance langere tijd op repeat om ‘m geleidelijk af te pellen. En luister dan ook eens gericht naar Chattens vocalen (uitgezonderd Sundowner, want daarop zingt gitarist Conor Curley), waarvan de veelzijdigheid inmiddels grenzeloos lijkt en elke emotie feilloos wordt ingekapseld. ‘I wanna take the truth without a lens on it.’

Lees het interview met Fontaines D.C.-zanger Grian Chatten in de nieuwe OOR.