Maar het opmerkelijkste is dat Mike Kerr en Ben Thatcher nu, net als Blood Red Shoes in 2010 met Box Of Secrets, een debuutalbum afleveren dat eigenlijk nog slechts een formaliteit is. Een plaat die goedbeschouwd niet eens meer uitgebracht hoeft te worden, want iedereen kent ‘m al. Omdat iedereen knallers als Out Of The Black, Come On Over, Figure It Out en Little Monster al eens op een toonaangevend festivalpodium (Eurosonic, SXSW, London Calling, Rock Werchter, straks ook Lowlands) heeft aangehoord. Of aangeklikt bij een van de streamingboeren. Hoe dan ook, voor een formaliteit is Royal Blood in elk geval een verdomd sterke. Waarbij dient opgemerkt dat ie vooral slimme muziek bevat: tien strakke, catchy, dynamische, groovende rocksongs, die stuk voor stuk keurig rond de drie minuten inchecken en al het goede combineren van Queens Of The Stone Age, The White Stripes, Led Zeppelin, Therapy?, Life Of Agony en – het moet echt even – Limp Bizkit. Waarbij Mike Kerrs vervormde bas de stootkracht van drie simultane gitaren benadert en zijn stem keurig ergens tussen die van Josh Homme, Jack White en Robert Plant in hangt. Drummer Ben Thatcher hoeft er vervolgens alleen nog maar een strakke lijst omheen te timmeren. Let wel, vrij van clichés is deze bastaardvorm van postgrunge, metal, pop en stonerrock bepaald niet, dat spreekt. Zoals de songs zelf het Spotify-gestuurde kortetermijngeheugen aanspreken, zo kun je de meeste riffs, hooks en trucjes keurig herleiden tot de oeuvres van eerdergenoemde namen. Maar hé, het werkt. En het duurt maar een half uurtje. ERIK VAN DEN BERG