Piano, gitaar en mondharmonica is alles wat we horen, waardoor je aandacht als vanzelf wordt opgeëist door Obersts teksten. Die spreken boekdelen: de 36-jarige Amerikaan klimt uit een diep dal nadat een fan hem valselijk beschuldigde van verkrachting in 2013 en kampt nog steeds met de gevolgen van de fysieke ineenstorting die daarop volgde. Gelukkig voor ons luisteraars levert de ellende hartverscheurend mooie liedjes op. De vindingrijke metaforen en ongebruikelijke woorden vliegen je nog steeds om de oren, maar vaker is de man die voor zijn levensgeluk afhankelijk is van ‘happy pills’ pijnlijk direct. Counting Sheep is alles wat je moet weten over Conor Oberst anno nu, openhartiger dan dit wordt het niet. In Next Of Kin zingt hij terneergeslagen dat zelfs een ontmoeting met helden als Lou Reed of Patti Smith hem niks doet: ‘I guess I lost all my innocence way too long ago’. En zo is het met meer liedjes op Ruminations: de afstand tussen artiest en luisteraar is nihil en de impact maximaal. Zoals muziek hoort te zijn.