In 2008 verscheen in OOR een kort bericht over het songfestival. De muziekwereld was nog lekker overzichtelijk in die tijd. Je was credible of kut – meer smaken bestonden niet. Maar nu zond Frankrijk ‘onze’ Sébastien Tellier naar de hel die Eurovisie heette. Kortsluiting op de OOR-redactie. Sommigen van ons zijn het nooit te boven gekomen.

Intussen zijn de grenzen vervaagd. Puritanisme heeft plaatsgemaakt voor poptimisme, Sieneke en De Toppers voor Jeangu Macrooy en S10. Dat wil niet zeggen dat we elke songfestivaldeelnemer zonder meer omarmen. Het winnende optreden van de Italiaanse band Måneskin in Rotterdam leek meer op een musical over een rockconcert dan op een rockconcert zelf. Alsof er geen muzikanten maar acteurs op het podium stonden. Maar de muziek – mainstreamrock, grofweg te situeren op het speelveld tussen Lenny Kravitz en The Killers – was best te pruimen. Rush! is de eerste plaat sinds de songfestivalwinst en voelt als het internationale debuut, vooral omdat het Italiaans – op een weggemoffeld blokje na – niet langer de voertaal is. De keuze voor het Engels lijkt eerder uit commerciële dan artistieke overwegingen voortgekomen. Het zij ze vergeven. Måneskin klinkt verder namelijk nauwelijks berekenend; speelplezier voert de boventoon. Het geluid is zowel verdiept als verbreed. In de geinige bluesrocker Bla Bla Bla horen we echo’s van The White Stripes, er klinken dappere pogingen tot Slash-achtige gitaarsolo’s en in de tragere nummers dringt Aerosmith zich op. Het postpunky buitenbeentje Kool Kids is het absolute prijsnummer. Het had net zo goed van IDLES kunnen zijn. Voor een recensent is het normaal gesproken een zwaktebod om zoveel bandnamen te noemen, maar het lijkt Måneskin erom te doen om de hele rockgeschiedenis op een album te vatten. Dat is ze aardig gelukt.