Tot zover de inmiddels gebruikelijke verwarring rond iedere nieuwe Aphex-release. Want daar gaat het hier – officiële ontkenning of niet – gewoon om. Een beetje volger hoort meteen de progressie van de elastische funk van Window Licker via Fenix Funk 5 uit de Chosen Lords-serie naar Fredugolon 6, het eerste nummer van de Confederation Trough EP. Dit is James op z’n funkiest. Het is bijna popmuziek, zo groovy. Maar pas op, daar is die sardonische grijns alweer en dus struikelen we de rest van de tijd over vreemde maatsoorten (6/8e in GX1 Solo), botsende baslijnen, gemuteerde drum ‘n’ bass-ritmes (Rushup I Bank 12) en synthesizers die niet zo’n klein beetje vals klinken, maar ronduit uit de toon zijn nadat James ze vertraagd heeft voor optimaal psychedelisch effect. De acidriffs zijn textbook Aphex: driftig, nerveus, vol gif, maar op sommige momenten ook melancholisch en intiem. Hij zal er geen nieuwe vrienden mee maken. Maar zijn volgelingen dansen op hun knieën en roepen zijn naam. Dat de drie nummers van de EP best bij de zes van de (erg korte) cd hadden gepast, hoor je ons niet zeggen. Wij zijn alweer bezig een nieuw anagram te bedenken en vragen ons ondertussen vertwijfeld af waar het nummer Devon toch is gebleven? Zou ’t dan toch… KOEN POOLMAN