Elektronische slaapkamerliedjes voor de tere ziel. Oftewel: oppassen voor neuzeligheid. Nu hebben we die negen zeurpieten met huis-, tuin- en keukenelektronica (‘Nick Drake meets Boards Of Canada’ ronkt de biografie in zulke gevallen) al terzijde geschoven, dus dit zit wel goed . . .

Electric President bestaat uit twee Amerikaanse twintigers: Ben Coope en Alex Kane. Hun mix van warme gitaarmelodieën, poppy vocalen en knisperige laptopbeats en synths is net zo afgemeten en aanstekelijk als op het Postal Service-debuut van drie jaar geleden, een plaat die ze grijs moeten hebben gedraaid. S/T kent dezelfde intimiteit, dezelfde warmte, dezelfde melancholie. Zelfs als ze er een tempoversnelling uitgooien (Metal Fingers), volgen ze dansend hetzelfde spoor. Coope heeft bovendien net zo’n hoge, melancholische indiestem als Ben Gibbard (tevens Death Cab For Cutie). Fragiel, kwetsbaar – meisjes vinden dat mooi. De betere Amerikaanse indie dus. Soms implosief rockend, soms dreinerig, soms ook opwekkend als een goede eightiesdeun. Ik vind het een prima tweede Postal Service-plaat. Waar blijft die eigenlijk? KOEN POOLMAN