Het is een terugblik naar vervlogen tijden vol coke en champagne, zonder melancholisch te worden. Mötley Crüe klinkt nu als die toffe, doorgeleefde oom met z’n stoere verhalen. Hij heeft aan het leven geroken – soms met gevaar voor het eigen tussenschot – en nu mag jij ademloos luisteren, terwijl je diep van binnen denkt: ‘dat wil ik ook.’ Maar dat zal je nooit lukken en juist daarom klinkt het zo magisch. Je hoort ‘m oreren over dat labels hem niet zagen staan (What’s It Gonna Take), over foute vrouwen – al was ie zelf ook een lul – in Chicks=Trouble en over slopende nachten vol alcohol. Maar vooral wil je horen over die grootse stadionconcerten. Schreeuw je ineens mee met het titelnummer (is dat een flard Guns ’N Roses?) of Welcome To The Machine. En hij verrast je zelfs doordat z’n spel net wat puntiger is geworden. Kortom, die ouwe weet nog steeds de boel op te ruien, just for the fun of it. En juist dat maakt Saints Of Los Angeles tot een duivels goede plaat. PHILIPPUS ZANDSTRA