‘I feel like my life’s already over,’ zingt DeMarco in het openings- en titelnummer Salad Days, waarop hij nonchalant een paar John Lennon-achtige lala’s laat volgen. Het gaat nogal eens over de worsteling met het bestaan, inclusief verwijzingen naar de dood, op DeMarco’s tweede langspeler.

En toch klinkt Salad Days, zeker op het eerste gehoor, als een relaxte plaat vol niets-aan-de-hand-liedjes. Het flegmatiek galmende gitaargeluid, off-kilter genoemd (vrij vertaald ‘er net even buiten’) van zijn door critici juichend ontvangen debuutplaat 2 is gebleven. Het geeft eenzelfde gevoel dat ook Jack Johnson in eerste instantie opriep, maar waar die uiteindelijk bleef hangen in kampvuurliedjes over het strand en mooie meisjes heeft DeMarco daadwerkelijk wat te melden. Een betere vergelijking is die met de door hem bewonderde Jonathan Richman, die zijn angsten en pijn muzikaal zo kan uitserveren dat je het idee krijgt naar iets heel vrolijks te luisteren. De pas 23-jarige DeMarco verhaalt al croonend over volwassen worden, liefde en eenzaamheid. De muzikale omlijsting is vrij minimaal; drums, bas en een lijzig klinkende gitaar, op sommige nummers ingeruild voor een al even lijzig kinkende synthesizer. Existentiële materie gehuld in bedrieglijk ontspannen surfpop. Er zijn er niet veel die erin slagen om daar een gedenkwaardige plaat van te maken. Mac DeMarco is het gelukt. MIEKE ATEMA