ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Tuurlijk, de voorwaarden zijn ruimschoots geschapen: grote gebaren in woord en geluid, topproducersteam (Alan Moulder en Flood), hoesfoto’s van Anton Corbijn, hoge inzet qua muzikale invloeden (niks meer of minder dan Bruce Springsteen en U2), gewiekste marketingcampagne, bijgeschaafd imago, you name it. Maar het laatste kleine stapje dat het uit Las Vegas afkomstige kwartet zélf moest zetten, dat bescheiden inkoppertje waarvoor de al dan niet aanwezige talenten moesten worden geraadpleegd, dat komt niet helemaal uit de verf. Zoals dat ook op het debuut Hot Fuss al niet helemaal goed zat, ondanks die vijf miljoen verkochte exemplaren: halverwege de cd, toen het hitpotentieel uitgeserveerd was, zakte de boel als een pudding in elkaar. Bij Sam’s Town is de uiteindelijke oogst ongeveer hetzelfde, maar ligt ie evenwichtiger verdeeld over de plaat. Enfin, drie tracks springen eruit en dat zijn meteen de songs waarbij de invloeden (Springsteen en U2 dus) er het dikst bovenop liggen: single When You Were Young, het van een allesreddend refrein voorziene For Reasons Unknown en het wel erg onomwonden voor The Boss buigende This River Is Wild. Begrijp me goed, de rest van de plaat galmt en ronkt minstens zo hard, maar vergeet al te grote indruk te maken: aardige songs, geen b(ek)lijvertjes. De enige échte verdienste die ik kan bedenken is dat Brandon Flowers en zijn mannen tenminste, anders dan op het wel erg opzichtig naar Britse new wave en synthipop gemodelleerde Hot Fuss, klinken als de oer-Amerikaanse band die ze nu eenmaal zijn. ERIK VAN DEN BERG