Met z’n snel verouderende en aalgladde blend van commerciële pop en stadionrock is The Script altijd een band geweest die op veel hatelijkheden van critici en ‘serieuze’ muziekliefhebbers kon rekenen. Toch zullen ook de haters hebben meegeleefd met de Ierse groep, nadat gitarist Mark Sheehan vorig jaar plotseling overleed. Hij was pas 46, en met zijn charisma en liefde voor rap uitermate belangrijk voor de commerciële ontwikkeling van het geluid van The Script door de jaren heen.

Zijn afwezigheid tekent Satellites, het nieuwe album van de band, die met de officiële aanstelling van bassist Ben Sargeant en gitarist Ben Weaver nu een viertal is. En dat is vanuit muzikaal opzicht eigenlijk best wel fijn. Op deze zevende plaat doet The Script feitelijk niets nieuws. Nog steeds worden commerciële popgeluiden verpakt in stadionbestendige anthems. Maar de band gaat wel meer terug naar de basis. Er zijn geen cringy liedjes met will.i.am, geen rapcoupletten door bandleden en geen op tieners gerichte taferelen die ronduit gênant zijn wanneer je – zoals zanger Danny O’Donoghue – de 50 nadert. Satellites biedt gewoon heart on sleeve-poprock volgens het boekje.