Saturday Moon is een album over je hele ziel blootleggen ondanks allerlei onzekerheden. Perfect passend bij een lockdown, met dat verschil dat de Nederlands-Vlaamse Chantal Acda vaker met die gegevens worstelde, ook vóór corona. Desondanks werd haar carrière mooier, haar muziek sterker en breder, en haar netwerk groter en groter.

De aimabele Acda (zang/gitaar/piano) ligt goed bij muzikanten. De lijst namen op wie ze een beroep deed voor deze verzameling ingetogen en/of glorieus harmonieus klinkende songs is ronduit indrukwekkend: Alan Sparhawk en Mimi Parker (Low), Borgar Magnason (Sigur Rós, Björk), Bill Frisell, de Congolese gitarist Rodriguez Vangama en, van dichterbij, Pieter van Dessel (Marble Sounds) en dat fantastische koor met klassieke stemmen dat ook haar album Puwawau extra kleur gaf. Bovendien bezit ze een ritmetandem om van te watertanden: Eric Thielemans (Tape Cuts Tape, John Zorn) en Alan Gevaert (dEUS, Reena Riot). Niettemin is dit opnieuw een volledig door Acda zelf gedragen album. Zij is het die met haar zuivere, zalvende stem de fraai verwoorde zoektocht naar connectie en innerlijke rust naar een zeldzaam hoog niveau tilt.