ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Via The Style Council en solohits als You Do Something To Me en Wild Wood is hij uitgegroeid tot de godfather van de Britse pop. Een man die, ondanks dat hij bij concerten zijn setlijst voornamelijk vult met recente albumtracks, toch altijd mag rekenen op gevulde zalen. Een man ook die, hoewel de hits en zijn klassieke albums al decennia achter hem liggen, bij iedere nieuwe plaat altijd wel op een geïnteresseerd gehoor mag rekenen. Toch is Saturns Pattern een ander verhaal. Weller grijpt terug op de vocale psychedelische rock van de late jaren zestig: brede koortjes, jengelende orgeltjes en echoënde en zelfs achteruit afgespeelde gitaarpartijen. Denk aan Sagittarius, Millennium en de eerste plaat van Crosby Stills & Nash, maar dan pittiger gespeeld. Muzikaal herkauwen natuurlijk, maar omdat Weller een flink aantal lekkere melodielijnen uit zijn mouw heeft geschud zeer genietbaar. Going My Way, I’m Where I Should Be en Phoenix zijn aanstekelijke liedjes, waarin het popgevoel dat The Jam zo kenmerkte eindelijk weer eens doorklinkt. In deze context valt ook op hoezeer Blur schatplichtig is aan Weller. Met Saturns Pattern heeft de modfather stiekem de lat een decimeter hoger gelegd.